"Qafqazinfo” cəzaçəkmə müəssisəsinə baş çəkib və onunla cinayətə qədərki həyatı və həbsdə keçirdiyi günlər barəsində söhbətləşib:

- Cinayət  birdən-birə baş vermir. Mən neçə illər  döyülməyə, söyülməyə dözüb uşaqların böyüməyini gözlədim. Ondan  dəfələrlə ayrılmağa cəhd etdim. Ancaq uşaqlara görə, camaata görə ayrıla bilmədik. Elə oldu ki, uşaqlar ailə qurdu.  Ancaq yenə də vəziyyət dəyişmədi. Əsəblərim çox gərginləşdi. Cavanlıqda çox sakit qadın idim. Heç ağlıma gəlməzdi ki, mən adam öldürüb həbsə düşərəm. Yatsam yuxuma da girməzdi. 

- Ailə quranda 27 yaşım var idi.  

- O məni sevmişdi. Adam ailə quranda  qarşındakını tam tanımır. Zaman keçdikcə xasiyyətini, davranışını görürsən. Mən 21 il  döyülməyə, söyülməyə dözdüm. Ayrılmaq istəyəndə məni danlayırdılar. Həmişə deyirdilər ki, döz. Axırda isə dözə bilmədim. 

- Qardaşım  mənə dedi ki,  ondan ayrıl, mən sənə baxaram. O zaman  uşaqlar da var idi. Yenə də özümə sıxışdıra bilmədim ki, ayrılıb gedim qardaş yanında  yaşayım? Uşaqlar qız idi deyə çəkindim. Neçə dəfə ayrılmaq üçün evi tərk etmişəm, amma yenə də qayıdıb gəlmişəm. Ata evinə də çox getmişəm. 6 ay, 3 aylarla ata evində qaldığım olub. Lap boşanmaq üçün ərizə də vermişdim. 

- Qayınatam yox idi. Qayınanam da yaşlı bir arvad idi. O, pis insan deyildi. Həmişə mənə kömək olub. Uşaqlar körpə olanda mənə kömək edib. Çünki iki əkiz uşağı saxlamaq asan deyildi. Özü də  xəstə qadın idi. 

- Yox. O, Xızıdan idi. Dəvəçi rayonunda yaşayırdılar. 

- Yox, ailəm istəmirdi. Mən onlardan icazəsiz qaçmışam. 

- Belə alındı. Mən də onun sevgisinə yox demədim. Çünki ailə qurmaq istəyirdim. O, məndən 3 yaş kiçik idi. 

- 1 ilə yaxın müddətdə mənlə yaxşı oldu. Mən bilmirdim ki, o, narkotik maddə qəbul edən imiş. İçki də içirmiş. Mən gedəndən sonra bunları bilmişəm. Məni döyürdü, söyürdü, incidirdi. 

- Kim çatsın? Bir dənə qoca anası var idi. O da ondan qorxurdu. Şillə ilə onu da vururdu. 

- Hə. Həmişə döyürdü. Uşaqlar ağılları kəsəndən analarının döyüldüyünü görüblər. 

- Həmin gündən 12 gün qabaq yenə məni pis döymüşdü. Mən çıxıb Qubada bacımgilə qalmağa getdim.  Bu dəfə ayrılmaq niyyətim ciddi idi. Elə pis döymüşdü ki, ağzımı da açıb danışa bilmirdim. İki gün sonra  dalımca gəldi. 7 aylıq nəvəm var idi. Qızımın təzə toyu olmuşdu. Heç evə qonaq çağırmamışdım. Qızımı birini bacımın oğluna vermişdim. Gəldi onlara, qızım heç atasını dindirmədi. Bacım oğlu mənə dedi ki, xala getmə, mən səni saxlayacam. Ayrıl ondan. Səhər aparıb ərizə verəcəm. Dedi ki, nəvəmiz var. Heç biz ayrılarıq? Axşama qədər  dayanıb məni gözlədi, dedilər ki, çıx get. Getdi, qayıdıb yenə qapıya gəldi. Əsəbləşdim. Özümün də halım yox idi. Yataqda uzanmışdım, heç dura bilmirdim. Nəvəsinin canına and içdi ki, bir  də mənə əl vurmayacaq. Həmin nəvəm də anadan olandan xəstə doğulmuşdu. Elə həkimlərdə idi. Dedim ki, o biri qızın da qayınanası yaddır. Bu yaşda sonra ona da problem olar. Razı olub onla getdim. 

Qapıdan içəri keçən kimi dedi ki, səni aldadıb evə gətirdim. Ancaq mən o nəvəyə görə inanıb gəlmişdim. Adam nəvəni canından da artıq istəyir. Necə inanmayasan?! Evə girən kimi yenə məni döydü. Səhər çıxıb işə getdi. Mən də tərəvəzə düşdüm. 

Üstündən 10 gün keçdi. Səhər işə getməli idi. Bütün bədənim, üzüm gözüm pis halda idi. Onun əlindən acıqlı idim. Yenə dinc dayansaydı, bu  hadisəni törətməzdim. Mənim  onunla nə işim  var idi? Axşamdan paltarını da ütüləyib qoymuşdun ki, səhər işə gedəcək. Xörəyini bişirib bankasına tökdüm. Ayaqqabılarına kimi kremləmişdim. Onu öldürmək niyyətim yox idi. 

Axşamtərəf qardaşının oğlu zəng etdi. Getdi onlara. Orada içib. Gecə saat birə qədər onu gözlədim. Gəldi və gördüm ki, həm  içib, həm də çəkib. Kələm dolması bişirmişdim. Yeyib-yeməcəyini soruşdum. Yemək qoydum, çay tökdüm. Xörək yeyəndə  mənə dolma boşqabını atdı. Sonra ağır külqabı var idi, onu da mənim üstümə atdı.  Yenə yan elədim, külqabı yerə dəyib çırpıldı. Qapının ağzında dayanmağımı dedi. Gördüm ki, bütün bədənim, əlim ayağım əsir. Hirsimdən titrəyirdim. Bi dənə çörək bıçağı var idi. Ancaq balaca idi. Bıçağı necə atdısa, başımı kənara çəkdim, düz qapıya sancıldı. Ondan sonra özümdə olmamışam. Dedim ki,  səhərə kimi ya o ölməlidir, ya da mən.  Yenə məni döymək istəyirdi. Dedim ki, Çingiz onsuz da döymüsən, halım yoxdur, eləmə. Qapını açıb həyətdə qaranlıq yerə düşdüm ki, məni tapmasın. Çağırdı, səs vermədim, içəri girdi. Xeyli bayırda dayandım. Gördüm ki, ondan səs gəlmir. Çıxdım  evə. Eşitdim ki, xorultusu gəlir. Yatmışdı. Necə gedib tövlədən dəmir kuvaltı gətirmişəmsə özümdə olmamışam. İki dəfə başından vurmuşam. Özümdə olmamışam, bilməmişəm ki, bunu necə etmişəm. İndiki ağlım olsaydı, eləməzdim. Elə yatardı, yatdığı yerdə qalardı, mən özüm çıxıb gedərdim. Gəlib buranı görəndən sonra, bu qədər ayrılıq cəzasını çəkəndən sonra bu qərara gəlmişəm.  Onu öldürdüyümə görə peşmanam. Keşkə  həmin gecə özümü saxlayardım. Səhəri o çıxıb işə gedərdi, mən də çıxıb başqa yerə gedərdim. 

- Heç kimə demədim. Aparıb bağda basdırdım. Onu da iş yerindən axtardılar. Yalamada depoda işləyirdi. Elektromexanik idi. Üstündən beş gün keçmişdi. İş yerindən kəndə xəbər gəldi ki, bu adam yoxa çıxıb işə gəlmir. Qardaşı gedib polis idarəsinə itkin düşməyi ilə bağlı ərizə yazdı. İki nəfər polis böyük qardaşı ilə gəldi. Məndən soruşdular ki, yoldaşın hardadır? Dedim ki, qaynım çölə çıxsın harada olduğunu deyəcəm. Polisə dedim ki, yoldaşımı öldürmüşəm. İnanmadılar , soruşdular ki, düzmü deyirəm? Meyitin yerini soruşdular. Dedim ki, bağda basdırmışam. Yenə də inanmadılar. Məni polis şöbəsinə apardılar, şöbədə izahat aldılar. Elə həmin gün də həbs edildim.

- Gizlətdim, dedim yəqin bilməzlər, axtarmazlar. Ancaq  qətldən sonra qorxurdum ki, bunun üstü açılacaq. O zaman acıqlı idim.  Heç nə hiss etmirdim.  Şöbəyə aparılıb dindiriləndən sonra olanları başa düşməyə çalışdım. İki il özümdə olmamışam ki, o işi mən törətmişəm?! 

- Bəlkə də şokda idim.  İkinci dəfə məni döyəndən sonra o qədər qorxmuşam ki, şok keçirmişəm. Ona görə çox acıqlı, hirsli oldum. Yoxsa eləməzdim. Həm də tək idim. Qorxdum ki, mənə nəsə edər. Ona canı Allah vermişdi, gərək mən almayaydım. Əlim qana bulanmazdı. Bilmirəm ki, Allah qarşısında nə cavab verəcəm. Mənim ailəm dindar idi. Heç onlar məni bağışlamırlar da ki, bu cinayəti törətmişəm. Düzdür, yanıma gəlirlər. Ancaq insan öldürməyimi bağışlamırlar. 

- Deyiblər ki, döz. Yaxşı olar,  yavaş-yavaş düzələr. Ancaq qardaşım deyirdi ki, səni incidirsə çıx gəl, orda qalma. Qardaş  evində də oturmaq olmur axı. Evdə gəlin, qardaş uşaqları var.  Birindən çəkinirsən, birindən utanırsan. Məsəl var. Deyirlər ki, el-elə sığır, ev-evə sığmır. Mənimki də elə oldu. Getdim gördüm ki, alınmır, təzədən qayıdıb evimə gəldim. 

- Anası rəhmətə getmişdi. 3 qardaş idilər. Məni məhkəmədə gördülər. O birilər heç gəlməmişdi. Böyük qardaşı mənə heç nə demədi. Qaynımın oğlu bir dənə dedi ki, ay dostu, niyə etdin? Həmişə çıxıb gedirdin. Yenə qaçıb çıxıb gedərdin. Qızlarım da heç nə demədi. Onlar bilirdi ki, ataları həmişə məni döyür, incidir. Nə vaxtacan qaçıb kolların dibinə gedərdim? Ordan  o tərəfi haradır? Gecənin bir aləmi hara gedim? Özüm də kəndin içinə döyülüb çıxmağa utanırdım. 

- Onlar üçün də yaxşı olmadı. Mən həbsdə olanda 2014-cü ildə anam dünyasını dəyişdi. Atam çoxdan dünyasını dəyişmişdi. Anam bircə dəfə yanıma gələ bildi. Ayaqları tutulmuşdu. Bircə dəfə qardaşlarımı özü məcbur edib ki, gedim Rəhiməni görüm. Bəlkə sağ deyil, məni aldadırsız? Sonra dedim ki gətirməyin. Əziyyət  çəkir, maşına minib düşə bilmir. Anamın qəbrinə də gedəmmədim. O zaman mən xəstəxanada idim. Ölmədən 3 gün qabaq onla danışdım. Ciyərimə su yığılmışdı. Xəstəxanada ağır vəziyyətdə idim. Sən demə, o da ölüm ayağındaymış. Mənim yolumu gözləyirmiş. Qardaşımın biri beş il yanıma gəlmədi. Hansı ki o mənə ayrılmağımı neçə dəfə demişdi. Mənə deyir ki, sənə adam öldürmək olmazdı. Salıram başımı aşağı və  susuram. Nə deyim? 

- Bunu sözlə dilə gətirmək mümkün deyil. Anam soruşdu ki, bəs deyirdin, sən tez gələcəksən? Mənə dedilər ki, sən az iş almısan. Xəstə adamdır, ona necə çox iş aldığımı desinlər.

- Saçlarım həbsxanada ağarıb. Orda da qocaldım, burda da  məni ayrılıq dərdi qocaltdı. Ən ağır cəza insanın balalarından ayrı qalmasıdır. Burada doğmalarla görüşmək çətindir. Gözləyirsən ki, gələcəklər. Çöldə  olsaydım, gözləməzdim ki, özüm gedərdim. Heç bir anaya, qadına həbsə düşməyi arzu etmirəm. Çox peşmanam. 

- Olur. Birdən bayram olmamışdan  gəlirlər. Ya bir az bayram keçir, ondan sonra gəlirlər. Onların da çöldə vəziyyətinə,  işlərinin alınmasına baxırlar. Məcbur etməmişəm ki, hər bayramda yanıma gəlsinlər. Doğmalarımdan heç vaxt giley-güzarım olmayıb. Yanıma gəlməsəydilər, burada   həbs  yata bilməzdim. Şərt o deyil ki, nəsə ərzaq yemək gətirsinlər. Üzlərini görəndə də rahat oluram. Ayda iki dəfə 15 gündən bir bizə görüş verilir.  Özüm evdə olanda qəşəng bayram süfrələri açardım. Çox gözəl şirniyyatlar, salatlar, dolmalar bişirərdim. Süfrənin dolu olmasını istəyirdim. Buna görə də nəyin bahasına  olursa olsun süfrəni dolu edərdim. Kasıbyana yaşamışam. 

- Həbsxanaya düşdüyünüz ilk gün necə keçdi? 

- Karantinə düşəndən sonra elə bilirdim ki, tez çıxıb gedəcəm. Hiss etmirdim ki, qabaqda hələ uzun illər olacaq. Məni rəis ümumi mətbəxə işə təyin etdi. İki il  mətbəxdə işlədim. Yenə hiss elədim ki, çıxıb gedəcəyəm. Amma sonralar anladım ki, cinayət etmişəm və cəzamı çəkməliyəm. 

- Səhər saat 7-də dururuq. Səhər yeməyimizi yeyib qayıdırıq. Paltar yuyuruq, ya da gedib yemək  bişiririk.  Başımızı qatmaq üçün televizora da baxırıq. Axşam da saat 11-in yarısında yatırıq. 

- Burada yaxşı yoldaşlar da var. Bir-birimizin ailəsini tanıyırıq. Uşaqlarımızı adlarına qədər bilirik. Hamısı pis deyil ki. İçlərində yaxşı olanlar da var. Mən sakit ruhluyam. Demək olar ki, heç kimlə işim olmaz. Çox davakar deyiləm. Heç kəsə heç nə deməyim, heç kəs də mənə söz deməsin. Anam  tərəfi çox sakit camaatdır. Atam tərəfi isə qığılcımdır, oddur. Mən anam tərəfə oxşamışam. 9 uşaq olmuşuq. Hiss olunmayıb ki, bu evdə uşaq var, ya yox. Beş qardaş, dörd bacı idik. Onlardan bir qardaş və bir bacım rəhmətə gedib. 

- Xeyr. Dalaşmırıq. Heç onun maddəsini də üzünə vurmuruq ki, belədir. Bir otaqda olanda  ailə kimi oluruq. Birimizə nəsə olanda onun başına yığılırıq. Bir otaqda 32 nəfər qalırıq. İndi 3- ü həbsdən çıxıb. Elə olub ki, 40-42 nəfər bir otaqda qalmışıq. Şəraitə öyrəşirsən. Bilirsən ki, nəyi etmək olar, nəyi etməmək olar. Onlar da bizdən rejimə əməl etməyi tələb edirlər. Gərək elə yaşımıza uyğun hərəkət edək.  Rəhbərliyə böyük hörmətim var. İndi tikiş sexindəyəm. İş olanda işləyirəm. 

- Əvvəl istifadə edirdim. İndi isə üzümə krem vururam. Əllərimə də krem sürtürəm ki, çatlamasın. Ancaq kraskalardan istifadə etmirəm. Artıq  qoca nənəyəm. Neynirəm? Nəvələrim var. 

- Ölkəmizin prezidentindən, birinci xanım Mehriban Əliyevadan ana kimi xahiş  edərdim ki, mənə əfv versin. Etdiyim əmələ görə peşmanam. Balalarımın yanına getmək istəyirəm. Neçə ildir ki, burdayam. Artıq xəstəyəm. Xahiş edirəm ki, məni əfv etsinlər,  o biri qadınları da. Qadınların çoxusu burada peşmandır. Ən böyük hədiyyə bizə bayramqabağı azadlığa çıxmağımız olar. Artıq qocalıram, cəza çəkə bilmirəm. Gedib balalarımın, əzizlərimin yanında ölmək istəyirəm. Ömrümün sonuncu illərini onların yanında keçirmək istəyirəm. 

- Doğmalarım deyirlər ki, məni  bir də gözlərindən kənar qoymayacaqlar. Düzdür, həmin evdə yaşamaram. İndi qızım o evdə qalır. Ancaq hərdənbir onu görməyə gedərəm.