"Kədərimi heç vaxt tamaşaçıya bildirməmişəm, istəməmişəm də! Hər insanın öz problemi var, hər insanın da öz dərdi var. Və mən heç vaxt istəməmişəm ki, kiməsə dərdimi açım danışım. İçimdə-içimdə saxlamışam, amma gülüşü insanlara bəxş etmişəm. teatrın maskası var da - bir üzü kədər, bir üzü gülür. Sənət adamları ondandır".
"Təsəvvür edin, Nəsibə xanımın anası rəhmətə gedir. O vaxt "Qayınana" tamaşası gedirdi. Mənim həmin vaxt 5 yaşım var idi. Nəsibə xanım tamaşanı oynayır, çıxır kulisdə hönkür-hönkür ağlayır. Meyit evin içindədir!".
www.anews.az
Bizi sosial şəbəkələrdə izləyin !
