Kimsə Paulo Coelho-nu yazıçı saymaya bilər, amma bu faktdır ki, milyonlarla insan onun kitablarından mənən güc aldığını, həyat haqda çox şey öyrəndiyini deyir.

Amma oxumayanlar Coelhonun son kitabı olan "Xəyanət”i adına görə ailə-məişət, sevgi-məhəbbət romanları olan rəfə də qoya bilər.

"Xəyanət” bir isveçrəli jurnalist qadın haqdadır. O, içindən gələn istəyi xoşbəxtlikdən üstün tutan bir yazıçıdan müsahibə alandan sonra öz həyat prinsiplərini sorğulamağa başlayır.

Ailəli olsa da, uşaqlıqdan tanıdığı bir oğlanla görüşməyə başlayır. Bu onun həyatına sevinc də gətirir, qəzəb də, ümidsizlik də. Amma sonda onu mənən möhkəmləndirir, böyüdür.

Hazırda İsveçrədə yaşayan Coelho Cenevrədə "Reuters” agentliyinə müsahibə verib.

 

Bəli. Şübhəsiz. Xoşbəxtlik elə bir mərtəbədir ki, ora çatırsan və daha eləyəcəyin bir iş qalmır. Darıxmağa başlayırsan. İstək isə attraksion kimidir, enişi də var, yoxuşu da və mənim üçün bu daha maraqlıdır.

Məncə, kreativlik qadınlığa xas bir prosesdir. Əminəm ki, bizim hamımızın iç dünyasının həm qadın, həm də kişi yönləri var. Və sonucda incəsənətin, yaxud kreativliyin istənilən növündə nəsə yaratmaq üçün sən həmişə iç dünyanın bu qadın enerjisindən istifadə edirsən. Baş qəhrəmanım qadın olanda yazmaq mənim üçün daha çətin olmur. Yox. Hətta baş qəhrəmanım kişi olanda da mən bu qadın enerjisindən istifadə edirəm.

O baxır sənin öz iç dünyana nə qədər enməyinə. Onlar dinclik və firavanlığı qoruyub saxlaya bilərlər. Sadəcə, məsələ ondadır ki, əgər sən bunun həmişəlik olmasını istəyirsənsə, işin çətinə düşür. Çünki, bildiyiniz kimi, daimi xöşbəxtlik mümkün deyil. Beləcə, insanlar gələcəkdə də öz dinclik və xoşbəxtliyini qoruyub saxlamaq üçün divarlar arxasında yaşamağa və bugünün sevincini məhv etməyə başlayırlar.

İnsanı üç şey dəyişə bilər: Sevgi, əzab və sevinc.

Mən buna belə baxıram ki, başqa birisi ilə bir gecə vaxt keçirmək üçün ailələrini dağıdanlar az deyil. Fransızlar demiş, "C'est ne pas grave."* Bunu eləmək asan deyil. Amma eyni zamanda qəfil nəyinsə baş verməsi uzun müddət davam edən münasibətlərə son qoymağa da haqq qazandırmır.

Amma mən kitabı yazanda məqsədim xəyanət edənləri mühakimə etmək deyildi. Məqsəd bəzi mühüm məsələlərə işıq salmaq idi… Kitab o haqdadı ki, insan üzləşdiyi çətinliklərin, şəxsi problemlərin öhdəsindən necə gəlməlidir.

Əgər belə bir basqı hiss etsəydim, "Xəyanət” adında kitab yazmazdım. Bir çox oxucular şokda idi, çünki başqa tip kitablara öyrəşiblər… Mənim cavabım budur ki, yox. Basqı olsaydı, mən onların alışdıqları mövzularda yazardım. Və bu mənim karyeramın sonu olardı. Çünki özümü, yazıçılıq həzzindən məhrum etmiş olardım.

Yox. Bilirsiniz ki, mən iki ilə bircə kitab yaza bilirəm. İşə başlayanda sürətlə yazıram. Amma hər gün yazan yazarlardan da deyiləm. Bu müsahibəni mən sizə pauervokdan (yerişin bir növü – red) qayıdaraq verirəm. Mənim müxtəlif şeylərlə, məsələn, təbiətlə təmaslara ehtiyacım var. Mən yazı yazmaq üçün daim kompüter qarşısında ola bilmərəm. Onda həyat arxa plana keçər. Halbuki mənim üçün əsas olan yaşamağın özüdür.